مشکل، بی پولی نیست خودِ پوله!

چقدر پول می دهی تا بگویم علم بهتر است یا ثروت؟

سطح آدم ها به بلندی سقف شان است نه کف.

شمال شهر و جنوب شهرتنها در کف تفاوت دارد نه سقف.

مادربزرگم وقتی هفت نفر دور یک سفره می نشستیم

می گفت: مرغی و حلقی، نه مرغی و خلقی!!

و می دانست پول هم قیمتی دارد  نباید به هر قیمت آن را خرید.

فقیر واقعی کسی است که نمی داند فقیر است....

کودکی ام

واگنی بود

که

از قطار

برید

و من همچنان

منتظر رسیدن قطار...

نمی دونم چه مرگم شده

امروز

پاکتی سیگار خریدم

هر نخ تا نیمه

هر نخ با دو بوسه

شاید هم سه یا چهار بوسه

بعد

می شکستم در جاسیگاری

در تابوت شیشه ایی

نمی دانم

 عیب از من است یا سیگار!!

تب کرده ام امشب

گلویم می سوزد و می سازد

سرفه های پی در پی و خشک

جا سیگاری و کوهی از ته سیگار های بی جان

اتاق خالی و هجوم خاطره ها

عرقی سرد و سر درد ها

کجای این کابوس واقعیت بود؟

شکستی

اما آیا

این همه حقم بود؟؟؟

تا صبح، زیر این آسمان

قدم زدن دارد

تا صبح، زیر این باران

چتر نمی خواهد

تا صبح، کور سوی این شهر

مهتابی نمی خواهد

تا صبح، این تن تب دارم

آغوش نمی خواهد

من

به این دل تنگی

اعتیاد دارم...

این هوا گرگ و میش من است

از روشنایی کامل بیزارم

میدانی

آخر

من

به شبانه های تو خو گرفته ام

هوا که نورانی باشد

می ترسم

از همه موجودات دو پا می ترسم

من

حتی از خودم و سایه خودم می ترسم....

چشمهایم در حبس

که کسی جز تو نبینند به خود

دستهایم در حبس

که نگیرند دو دستی که می آیند به سویم

تا بگویند سلام

پاهایم در حبس

که در آن خانه ی متروکه که مردی با عشق

همچنان منتظر است نروند

لبهایم در حبس تا در آغوش نگیرد لب مردی را

که به عمق نگهم می نگرد

خواب هایم در حبس

که در اندیشه ی آشفته ی یک عاشق تنها نرود

تو ولی

 آزادی تا دلت می خواهد

آزادی همه فکرت

روحت، جسمت

آزاد باشد اما

تو ضرر خواهی کرد

من که در حبسم آزادم

چون تو را تنها دارم

تو که آزادی در حبسی

چون نفهمیدی که

من را داری...

 نه که نداشتم ... داشتم...

یکی از آن خوب هایش را

کوچک ولی گران

اما پرتش کردم از پنجره

بیرون

نه که نبود، بود

برایم کلی نوشته بود

اما جوابش سکوت بود...

بی محلی...

نه که تلفن نمی زد،می زد

پشت سر هم

اما گوشی همراهم خاموش بود...

تمرین خوبی است

کنترل نیازها!

دنیای من کره ای خاکی

 ساعتها نشسته بودم کنار پنجره

سیگار بعدی را روشن میکنم

کامی از لبش میگیرم

بجای لبهایی که چندی است نبوسیده ام

انگشتانم بوی تند سیگار میگیرند

همان انگشتانی که همچو باد

جنگل موهای تورا نوازش میکردند

دیگر این اندام سوزان تو نیست که مرا احاطه کرده

دود سیگار است و بس…

سیگارم که به آخر میرسد

لبم را میسوزاند مانند بوسه ای

که تو هنگام خداحافظی به آن تقدیم کردی …

پشت مورچه ها را

شکسته است

برگی که بر آن

آرزوهایم بود...!!!

الفبای خواهش را بلد نیستم

تو به من فقط التماس کردن را آموختی

نه فقط امروز

نه فردا

همیشه التماس می کنم

هر وقت خواستی بروی

فقط همین کار را می کنم

فقط التماس می کنم

نرو...

روزها در من خلاصه می شود

با قرص های افسردگی

با پاکتی سیگار

وقت بیداری دائم ناخن می کشند بر روحم

سائیده می شود دلم

تکه پاره می شود

طاقتم طاق می شود

من

من

من کم تحملم...

دردهایم را خواب می کنم همیشه!!!

اینجا همه چیز عالی است،

نه من دل تنگم

نه خانه

فقط گاهی

فنجان قهوه

برای چشیدن طعم لبانت بهانه میگیرد...

بالش از من شکایت می کند

نیمه های شب وقتی که قلبم درد می گیرد

می گریم

آرام و بی صدا

عادت کرده ام

صدا خفه کن بزنم...!!!

وقتی هوا سرد می شود

هوای دلم تنگ می شود

نفس کم می آورم

آرام آرام

جان می دهم...

 روزها پشت سر هم

می آیند و می روند

مانند

کاغذ سپیدی که نانوشته ورق می خورد

و من

به انتهای این دفتر نا نوشته رسیده ام...

من از باران این شهر نفرت دارم

تا اندازه ای که وقتی می بارد

دلم می خواهد

فریاد بزنم

زانو بزنم و التماس کنم

بگویم بس است

نبار باران....

او یک عروسک بود

فقط یک عروسک

مرا بازی داد

حرفهایم را شنید ولی هرگز  احساسم  را درک نکرد

عروسک کنارم نماند

چون من بازی را بلد نبودم

و باختم

او رفت تا با دیگری بازی کند...

  به اندازه ي تمام نفسهایی که بی من کشیده اي

پرسید

عطر تنت چیست؟

گفتم

بوی کافور،،،،

عطر یاس...

تنها باشی

روز تعطیل باشد

غروب باشد

برف هم باریده باشد

احساس میکنی

بلاتکلیف ترین آدم دنیا هستی...!!

دق مرگِ

دست دستِ عقربه هام

نمی گذرند...

مرا به پایان نمی رسانند...

نمی دانند درد مرا

بی خیال لجبازی هایشان نیستند...

چه هراسی

وقتی نگاهت

بر چشمانم سنگینی می کرد

این قدر پتک لازم نیست

جمجمه ام طاقت این همه را ندارد..

من هیچ

به فکر دستانت باش!!!

جنین تنهایی من

زمانی رشد کرد که پیش رویت

گم کردم دست و پایم را

حالا تو نیستی...

و من

هنوز در کوچه ها

دنبال دست و پایم می گردم..

ای رهگذر

مسموم است هوایم

کام نگیر

ریه هایت می شود

جاده تنهایی ممتد....

آرام باش

مداد نوک تیز زود می شکند

رفیق...

این مردم با تو نیستند

مراقب بوسه هایشان باش

که در دهان رتیل می پرورانند..

کاسه آب در دستم

خیره به بازی آب با یخ

بیچاره یخ

نمی داند بازی آب با او

بهانه ای است برای آب کردنش...

در کودکی با دست خیس

بر روی تخته سیاه نقاشی می کردم

بزرگ که شدم صفحه سیاه ساعت

نقاشی روی مچم شد

به دنبال کسی بودم که نمی دانستمش

ولی امروز می دانمت

و می دانم

که بین ماندن و رفتن مانده ای.

پس وقت رفتن

کفش های سیاهت را نپوش

می ترسم

بهمن تقویمم

فرو ریزد باز روی سرم...

 پرنده کوچک دلم

چرا اینقدر بلند پرواز می کنی

قدری آرام باش

ببین گوشه نشینی ام را!!

مگر نمی بینی بالای سرمان

سقف را...

یادم می آید نیمه های شب

من و تو

روی نیمکت خالی، زیر درخت تنها

لب باز کردی و

گفتی از عشق و ماندن...

لبانت گفتند که همیشه و همیشه می مانی

و می مانی...

خواستی من بگویم ماندن را!

اما سکوت کردم

می دانستم که بازی لبانت دروغیست

سالها می گذرد و امشب

من ودرخت و نیمکت

با هم هستیم

گویی آنها از ماندن با من سخن می گفتند

و تو

فقط لب می زدی...

گفتند آمد!

گمان کردم تو را می گویند

اما باز اشتباه کردم

اگر بازگردم به کودکی

قطعاً تو هم باز می گردی

به کوچه بچگی...

یادت هست؟

روزی که رفتی

پشت سرت باران بارید

از چشمان من!

تا زود بیایی

اما هرگز...

این آسمان خجالت نمی کشد؟؟

با این همه سن و سال

تا دلش می گیرد

مثل بچه ها می نشیند

و های های گریه می کند...!!!

تماشا کن

روی صحنه کسی است که فریاد می زند

صحنه را روی سرش می گذارد...

و من چشمم به لب تو دوخته شده!

متوجه نمی شوی؟

سرت لای کتاب هایت است!

آنقدر سردی

که در جمجمه ات برف می آید...

دیگر نیا

چشم دیدنت را ندارم...!!!

برای من و ادامه زندگی بی روح من

چیز خاصی لازم نیست

اتاقی کوچک و تاریک

چند کتاب

سازم

و مقداری طناب

و مهم تر

یک دوست خوبِ خوبِ خوب

که از زیر پای من

چهار پایه را بکشد....

و این تازه آغاز راه من است....

نه حیوانم، نه شیطان

نه فرشته و

نه خدایم...

فقط حوا گونه می اندیشم

به خاطر یك سیب تا كجا باید تاوان پس دهم...؟

همیشه این سوال ذهن مرا در بر میگیرد :

که چـــرا ؟

اعتماد نگاه دیگران به تن ِزن ختم می شود ؟ !

مگر زن خلاصه شده در همین یک بدن ؟ !

کاش او را برای مهربانی قلبش می خواستــــی

نـــه آنکه فقط شب را با تو به سر کنـــد !!!

تو !

تمام قلب این زن را تسخیــر کردی ...

ولی فقط پیچ و تاب تنش زیباست ؟؟؟

چــرا لبخنـــدش را نمی بینــی

که از سردی ِ نگاهت بر روی لبانـــش یــــخ زده؟؟؟

شامگاهان که هوا رو به خنکی می رود

گرما را از دست من بنوش

در دست من خون بهار جاری است

دستم را، بازوی سپیدم را بگیر

دلتنگی شانه های خیسم را بگیر

چه شگفت می بود!

اگر تنها یک شب

شبی چون امشب

سنگینی سر تو را بر سینه ام حس می کردم!!

وقتی دستامو گرفت

چشماشو بست و بلند گفت

"دوستت دارم"

نفهمیدم اون

بازیگر خوبیه و من

روی صحنه تئاترم!!!

این اتاق...

این عکس ها...

این پاکت های خالی سیگار

این تخت خواب یک نفره بی خواب..

میدانند که سالهاست بی روحم

و تن را عذاب می دهم

به تلافی تمام سالهای تلخ فرسودن با تو...

کاش برای آمدنت روزها را نمی شمردم

و با قلمم

چوب خط های روزهای نبودنت را نمی زدم

بر پیکر نیمه جان اتاقم

که امروز

من باشم و

سایه خاطره ای از تو

و اتاقی سیاه...

دلی که خال است از تو

نه می توانی تکه ای از آن باشی

نه تکه تکه اش کنی

که انقدر خالی از توست

که خاطرات کوتاه تلخت را هم بالا می آورد...

و تو

حالا که هضم نمی شوی در ذهنم

بالا می آورمت تکه ناجورِ دل!!

احساسم نفس تازه می کند

کاش پیش از اینها به گذشته دور می فرستادم

تکه بی ارزش دل را...

روزی ک دستانت را گرفتم

در کوچه خالی و شلوغ

ئستانم حس کرد که دنیا را گرفته است...

ولی افسوس دروغ بود حس دستانت

و حالا من تنها

دنیایم را می سپارم

به دست عابران...

آری

زندگی شاید همین باشد

یک فریب ساده و کوچک

از کسی که تو

دنیا را جز با او و برای او

نمی خواهی...

آری زندگی همین است...

میمیرم

وقتی تو در آغوشمی!!

نه از لذت،

از ترس جا شدنت

در آغوش دیگری...

هر شب تا خواب می خواهد

خودش جا کند در چشمانم

به سراغم می آیی و در سرم می نشینی

شاید تو تنها برایم می مانی

اس سر درد های مکرر شبانه...

این زن هرزه نیست...

خودم را می‌گویم،...

زن امروز را می‌گویم...

این زن شاید جرمش این است

كه هنوز بند اساطیر آدم وحوا و آن درخت ممنوعه خیالی،

دست و پایش را بسته است.

این زن چند ثانیه بعد از آدم آفریده شده

و همین چند ثانیه دیر آمدن

و همین تفاوت بین جنس گل این و خاك آن،

و همین بلندی گیسوان و ظرافت اندام

، باعث این همه تبعیض شده است.

این شبها

زیر و رو می کنم اتاقم را..

به دنبال جایی برای مردن

اما جایی ندارد دیگر

از بس پر کرده حجمش را

اندوه تنهای من....

می خواهم در خودش بمیرم

تا

یک ساعتش را خراب کنم

اصلا......به خواب بفرستم

خودم را

ساعت را

افسوس

ساعت خوش قول و من همچنان بیدار...