برگ پاییزی

راهی ندارد جز سُقوط…

وقتی می داند

درخت…

عشق برگ تازه ای را در دل دارد…!

دیگر به هوای نازت

هیچ مردی سر به بیابان نمی گذارد !

ساده ای لیلی جان…!؟

اینجا

مردها

با یک کلیک روزی هزار بار

عاشق می شوند…!!

سهم ِ تو از من

هرچه بود

سپردی اش به باد !

سهم ِ من از تو

هر چه بود

هست

به همان طراوت و گرمای ِ آغازین !

عزیز می دارمش

تا آخرین نبض ِ بودن

تا لحظه ی سپردن به خاک … !

سـرد اسـت و مـن تـنهایـم “

چـه جمـلـه ای !

پــــُر از کـلیـشه ...

پـــُـر از تـهـوع ...

جـای ِ گـرمی نـشستـه ای و می خـوانـی :

” ســرد اسـت “...

یـخ نمـی کنـی ...

حـس نـمی کنـی ...

کـه مـن بـرای ِ نـوشتـن ِ همیـن دو کلمـه

چـه سرمایـی را گـذرانـدم ...

برای خودم مردی شده ام

این روزها درسکوت سرسخت

بی صدا گریه میکنم

ولی !!!

دنیا مواظبم باش

قلبم هنوز زنانه میزند!

خـــدا

 حالا که فقط منم و تو و سمفونی باران

چرا صـــدایـــم نمی زنی؟

به پاکی باران که شکـــی نیست؛

نکند خودم نا محـــرمم…؟

قـلـبــم بـویِ کـافــور می دهـد !

شـب بـه شـب

در آن

مُـرده شـورهـا

آرزویـی را غُسـل می دهـنـد

و کفـن می کنـنـد...

به من حق بده

که میل به خوردن نداشته باشم

این بغض‌ها که

تو به خورد من می‌دهی

سیر سیرم می‌کند …

سالهاست که در لایه های نابود اینگونه زیستنی می گردم

 و می گردم تو را و خودم را . . .

بیگناه گم کرده ام در خویشتنی که هر گز خوش نبود . .

چقدر دلم برای خواستن تنگ می شد !

تا اینکه دریافتم این زندگی نه تویی  نه من !

ما گم شده ایم !

در نا کجا آباد خود ساخته ای که نشانی ندارد . . .

عکس‌های قدیمی‌ام

رقبایم شده‌اند

تصوير زنی كه

روزی دوستش داشتی...!!

می خواهی قضاوتم کنی ؟

کفش هایم را بپوش

راهم را قدم بزن

دردهایم را بکش

سال هایم را بگذران

بعد قضاوت کن !